مبانی نظری و پیشینه تحقیق مهارت های دیداری فضایی ( فصل دوم پایان نامه )
| دسته بندی | پیشینه متغیر های روانشناسی |
| بازدید ها | 4 |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 26 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 22 |
مبانی نظری و پیشینه تحقیق مهارت های دیداری فضایی ( فصل دوم پایان نامه ) در 22 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc
توجه: (ممکن است هنگام انتقال از فایل ورد به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل است)
توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه ی پژوهش)
همرا با منبع نویسی درون متنی فارسی و انگلیسی کامل به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه
توضیحات نظری در مورد متغیر و همچنین پیشینه در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب برای فصل دو پایان نامه
منبع : دارد (به شیوه APA)
نوع فایل: WORD و قابل ویرایش
قسمتی از مبانی نظری متغیر:
یکی از عوامل کشف وجود تفاوت های نسبی و پایدار در کنش نیمکره های مغز، مشاهده کنش های متفاوت افرادی بود که دچار صدمه و آسیب در نیمکره راست و چپ شده بودند، در آزمون های استاندارد روان سنجی بود، آزمون هایی که ابتدا به منظور مقایسه آزمودنی های بهنجار در ابعادی مانند توانایی کلامی، ادراک روابط فضایی و دستکاری اشکال طراحی شده بودند، تفاوت کنش های نیمکره راست و چپ را نمایان ساختند، یک مطاله بزرگ به بررسی و مطالعه کنش بیش از 200بیمار آسیب مغزی با بیش از 40 آزمون مختلف به بررسی تاثیرات صدمات مغزی بر کنش های دو نیمکره پرداخت، (مدت زمان صرف شده برای هر بیمار حدودا 19ساعت بوده است) این مطالعه و مطالعات بعدی به منتج شدن قانون کلی انجامیدند: آسیب به نیمکره چپ عملکرد ضعیف در آزمون هایی را به دنبال دارد که تایید اصلی شان بر توانایی های کلامی است(این یافته خیلی شگفت انگیز و جدید نبوده و قبلا در بیماران مبتلا به ناگویی پس از آسیب به نیمکره چپ کشف شده بود) و بیماران مبتلا به آسیب های نیمکره راست، عمدتا در آزمون های غیرکلامی که شامل دستکاری اشکال هندسی، چیدن قطعه ها کنار هم، تکمیل قسمت های حذف شده الگوها و شکل ها و سایز تکالیفی که مستلزم در نظر گرفتن اشکال ، مسافت ها و روابط فضایی بودند، کنش ضعیفی نداشتند بسیاری از شواهد قابل توجه در خصوص کنش های اختصاصی نیمکره راست از گزارشات بلافصل خود بیماران به دست آمده است، این افراد اختلال ها و آشفتگی های عمیق در جهت یابی و هشیاری نشان می دهند، این قبیل بیماران گاهی در جهت یابی و یافتن مسیرشان در اماکنی که سال هاست زندگی می کنند، دچار مشکل می شوند، برخی دچار نشانگان غفلت و عدم توجه به نیمه فضایی دیداری شان می شوند.
این افراد متوجه اشیاء و وقایع مربوط به سمت چپ نمی باشند و دچار آگنوزی[1] فضایی می شوند، آگنوزی فضایی اختلالی است شامل عدم جهت یابی و بی توجهی نسبت به مکان ها و روابط فضایی، برخی از بیمارانی که دچار صدمه در نیمکره راست شده اند، در ادراک عمق، روابط فضایی، کار با تصویری ذهنی، اشکال و نقشه ها نقص دارند، یکی از جالبترین موارد آگنوزی، آگنوزی چهره می باشد، یکی از بیماران مبتلا به آگنوزی چهره در شناخت چهره های آَشنا ناتوان بود و نمی توانست بین چهره های افراد، تفاوتی قایل شود اما در بازشناسی مناظر و اشیاء مشکلی نداشت، یافته های بدست آمده از مطالعه بیماران دوپاره مغز نیز تایید می کنند که نیمکره راست عمدتا در فرایندهای دیداری –فضایی درگیر است، برای مثال به نظر می رسد که نیمکره راست در ادراک روابط جزء – کل برتر است، در یک تکلیف بیماران طر ح های هندسی تکمیل شده با مکعب های رنگی را مشاهده کردند، از آن ها خواسته می شد الگوهای نشان داده شده روی کارت ها را با استفاده از سطوح مختلف مکعب های رنگی بازسازی نمایند، در 6 بیمار از 7 بیمار شرکت کننده در این آزمایش، کنش دست چپ به مراتب بهتر از دست راست بود، درمطالعه ای دیگر چند کمان(قسمتی از یک دایره) به نیمه میدان دیداری راست و چپ بیماران دوپاره مغز ارائه می شد، بعد از هر ارائه از آن ها خواسته می شد که تعیین کنند کدام دایره از مجموعه ای از دایره های با اندازه مختلف، توسط کمانی که قبلا دیده بودند کامل می شود، نتایج نشان داد که قضاوت آزمودنی ها هنگام ارائه محرک ها به میدان بینایی چپ (نیمکره راست) به صورت معناداری بهتر می باشد، یکی از جالبترین آزمایش های بررسی دیداری-فضایی، آزمایشی است که بر روی W.J یکی از اولین بیماران دوپاره مغز انجام شده است، چندین مکعب که همگی دارای 2سطح قرمز دوسطح سفید و دو سطح قرمز-سفید که از قطر به دو نیمه تقسیم شده بودند، در اختیار W.J قرار داده شد و از وی خواسته شد شکل هایی که بر روی چندین کارت وجود داشت را توسط مکعب بازسازی کند، در بازسازی فیلم آزمایش، دیده می شودکه هنگامی W.J با دست راست مکعب ها را می چیند، آرام تر کار می کند، تردید بیشتری دارد و مرتکب خطاهای بیشتری می شود، شواهد دیگر حاکی از برتری نیمکره راست در توانایی های دیداری –فضایی است، از تفاوت های موجود در توانایی های دو دست افراد دوپاره مغز برای کشیدن شکل مکعب، به دست آمده است، شکل هایی که با دست چپ کشیده شده اند کامل تر و واضح تر هستند، به راستی اساس تواناییهای دیداری –فضایی چیست؟ دو احتمال توسط پژوهشگران پیشنهاد شده است: 1) نیمکره راست برای بیان ادراک دیداری غلبه دارد، همانگونه که نیمکره چپ برای ادراک های کلامی، نیمکره غالب به شمار می آید اما هر دو نیمکره به طور یکسان و مساوی در ادراک و روابط فضایی تبحر دارند و تنها در توانایی اجرایی افعال حرکتی پیچیده، نامتقارنی وجود دارد ( از لحاظ ادراک روابط فضایی بین دو نیمکره تفاوتی وجود ندارد و فقط توانایی و مهارت دست ها برای انجام افعال حرکتی مختلف بین دو دست چپ و راست تفاوت وجود دارد). 2)دو نیمکره از لحاظ برخورداری از توانایی های ادراکی، تفاوت های واقعی و مشهود با یکدیگر دارند؛ لورا فرانکو[2] و راجر اسپری[3] به بررسی هر دو دست بیماران راست برتری که تحت جراحی قطع پیوندها قرار گرفته بودند و یک گروه مهار پرداختند، تکلیف این بود که آزمودنی می باید قطعات هندسی را بدون اینکه ببیند، فقط با لمس کردن در کنار یکدیگر قرار دهد به صورتی که این قطعات مکمل یکدیگر باشند، آن ها به این نتیجه رسیدند که کنش دست چپ آزمودنی های دوپاره مغز بسیار بهتر از دست راست آن ها بود و هنگامی که اشکال به کار گرفته شده در آزمایش، شکل هندسی خاصی نداشتند و فاقد فرم و شکل خاص بودند، کنش سمت چپ(نیمکره راست) در سطح نسبتا خوبی بود، در صورتی که دست راست(نیمکره چپ) به سختی می تواند کنش بالاتر از سطح منتخب داشته باشد، آزمودنی های گروه کنترل با هر دو دست ، کنشی برابر داشتند(کالات، 1386).
